مورخین شرقی انوشیروان را بزرگ ترین پادشاه ایران دانسته اند ولی امروزه با اسنادی که از ایران باستان به دست آمده به نظر می رسد با وجود افرادی مانند کوروش و داریوش کبیر؛ دیگر انوشیروان را نمی توان دارای این مقام دانست ولی این موضوع که او بزرگ ترین پادشاه ساسانی بوده است بدون هیچ گونه شک و تردیدی پذیرفتنی است. انوشیروان جزء معدود افراد بزرگی بود که در او خصوصیات مملکت داری و جنگ آوری به شکل هم زمان وجود داشت. در زمان او:

1-      امپراتوی ساسانیان به اوج قدرت خود رسید.

2-      امپراتوری روم شکست های سنگینی را متحمل شد و غرامت های سنگینی را پرداخت کرد

3-      دولت هیاطله از صفحه ی گیتی حذف شد

4-      خزرهای وحشی به سختی گوشمالی داده شدند

5-      ترک های ماوراء النهر به جای اولیه ی خود بازگشتند

6-      حبشی ها از یمن بیرون رانده شدند و آنجا دست نشانده ی ایران شد.

 از طرف دیگر اصلاحات انوشیروان در امور داخلی روح تازه ای در کالبد ایران دمید و ایرانیان برای اولین بار با علوم یونان آشنا شدند. بی شک انوشیروان آخرین ستاره ای بود که در آسمان ایران باستان درخشید؛ زیرا ساسانیان پس از او رو به افول نهادند و دیری نگذشت که امپراتوری عظیم ساسانیان منقرض شد و فصل جدیدی از تاریخ ایران رقم خورد.

موافق روایات ایرانی فردی به نام بزرگ مهر در اجرای اصلاحات مملکتی کمک های بسیاری به انوشیروان می کرده است. بزرگ مهر در ابتدا معلم هرمز پسر انوشیروان بود و چون شاه دانایی و لیاقتش را دید؛ او را به مقام وزارت منصوب کرد. در مورد بزرگ مهر گفته می شود که در نهایت به دستور خسرو پرویز کشته شده است.